VII. – Ennodius Fausto

1. Quantus¹²⁸⁴ est fascis inuidiae, quam facilis nocendi uia, quotiens praecedenti opinione laborat impetitus ! Nemo quid factum sit, ut uideo, quidue infectum respicit : ad inpugnationis fidem solum aduocatur pro teste propositum. Deus omnipotens mutatas ordinum uices uertat in melius et rerum statum, qui labe temporis aut meritorum nostrorum nebulis obsoleuit, aurei saeculi candore perfundat. Quando non hominum obscenissima crimina innocentis officii texit umbraculum et quidquid a morum nube descendit caelestis militiae serenitas excusauit ? 2. At nunc in aucupium trahitur male creduli interpretis clericatus, et quod ante religiosam professionem admisisse non decuit, hoc postquam per titulum ecclesiasticum culpis renuntiauimus, sine honesti credimur consideratione peragere. Qua me tempestate, procella inmanium peccatorum, ire ad famosum officium conpulisti ? In quo omnes errorum rami magistramagistra uiuendi solent falce truncari, in eo de me facinus credi facis omne fallentibus. 3. Ille mancipia¹²⁸⁵ sua a me sublata defleuit, et contra potentiam ecclesiastici militis aduocandam credidit regiam defensionem. Rogo, quis hoc conmentator uel in scena proponat ? Quis poetarum fabellam fucis similibus aut commenticiis personis instrueret ? Nouit Dominus, qui manu ualida in adiutorio uestro mei propugnator adsurgat, totius me esse technae huius ignarum.

4. Ante aliquid temporis pueri duo, qui sibi a praefato adserebant inferri uiolentiam, ad opem se ecclesiae sub interpellatione publica contulerunt. Preces adhibuisse me memini, ut circa eos quod defunctus uoluit seruaretur. Auditurum se deceptiosis et blandis promisit inlecebris. Vt ad obsequium reuerterentur, ad quod deputati fuerant, sancto episcopo patre uestro praesente, qui eisdem praebebat auxilium, sub notitia ciuitatis hortatus sum. 5. Quid postea euenerit ignoraui, nisi postquam male retentatoris nomen accepi. Haec mentior nisi inpugnatoris mei adtestatione constiterintconstiterint ; cui¹²⁸⁶ tamen gratias refero, quia sub quauis occasione uotiuas exegit epistolas, quae mihi multum doloris iussionis uestrae dubitatione pepererunt. De me enim deliberatum esse uideo, si uos, utrum audiam quae iubetis, in ancipiti esse cognosco. 6. Nulla me tamen nec magnitudinem uestram ex ea parte apud Deum culpa respiciet, quia praefatos mox ad seruitium illius boni uiri sine alicuius audientiae libra ire conpuli. Domini mei, salutationem largissimam dicens, quam uellem, si istis negotiis paginas non negetis, aut accusatores meos ipse componere aut, quod est familiarius, frequenter errare !