III. – Ennodius Speciosae

1. Quanto¹⁶¹⁵ deprimuntur peccatores suorum fasce factorum, quibus ab oculis tollitur quidquid offertur, et ne in obliuionem desideria mittantur, uicinum fit nec contingi licet omne quod cupiunt ! Ad Ticinensem urbem uotiuam susceperam necessitatem et molesti itineris uniuersa transieram, existimans hoc sacerdotem credere suis imperiis inpendi, quod meo militabat affectui, cum subito circa metas uotorum summo labore petitus iam de area fructus effugit. 2. Pro dolor, qui me de epistolari alloquio ad tragoediam uocas ! Muros uenerandae post religionis loca propter te ciuitatis aspexeram, iam grati parabam uerba conloquii – uereor dicere quod remansit, ne loquendo cogar denuo sustinere transacta. Inlustrem uirum Erdui, quem me tu, ecclesiae decus, desideraredesiderare feceras, inprouisus oculis casus ingessit. 3. Ibi comites mei uidere quid peterem, ibi animi¹⁶¹⁶ mei aestus innotuit, quem ante sub praedictae claudebam umbra personae. Nesciui occultare per caritatis tormenta quod uolui nec fucis aliquibus colorare conscientiam. Maerentem me ad domum reduxit, qui prolixioris itineris causas incidit. Fatigationis meae, fateor, conpendia non amaui. 4. Ecce contestationem diligentiae meae et mentis adserui. Vestrum est, si uera dixerim, uos interrogare et animum meum affectionis uestrae aestimatione cognoscere. Domina mi, saluto et deprecor, ut libens per praesentium portitorem suggerenda cognoscas.