X. – Ennodius Fausto

1. Si¹⁷¹⁸ meritum meum regnator caelestis adtenderet, aut exigua bona adipiscerer aut magna supplicia et mei idoneus aestimator, quo meritis peruenire non poteram, uoto non tenderem. Sed gratias illi, qui delicta nostra sic ne extollamur resecat, ut spem ad latiora perducat. 2. Domni Auieni dictionibus a me debentur ista praeloquia, qui necdum ad bonam ualetudinem reductus animum meum sollicitudinis catena laxauerat, dum adhuc inter spem et metum anxii uota penderent. Naturam respiciens indicauit quo tonaret eloquio. Iudicio quidem ista praeceperam et altricem nobilis metalli uenam in thesauris quos pepererat agnoscebam, sed etiam in hoc peccator euenire uix credidi, quod adsequi non merebar. 3. Verum dico teste diuina clementia, si sunt aliqui in Liguria, qui de litterarum possint genio et splendore iudicare, uos crediderunt in illa dictione laborasse, quam aetati praeiudicans canus iam in puero sensus excoluit. Sed ista magis illis cum lacrimoso gaudio dixi, quos aut effusus sanguis albo curiae caelestis adscripsit aut clara confessio,confessio, qui secundis confirment primordia nostra successibus. 4. Vos famuli humilitate et obsequio¹⁷¹⁹ salutans opto inter quaeuis, dum istis animum relaxatis, aduersariorum mala gaudere. Nihil est enim in quo inimicorum possimus damna sentire. Hoc nobis Deus contulit, quod inuidia terrena non subtrahat.